Είμαι 16 χρόνια
εκπαιδευτικός. Ασχολούμαι καθημερινά με παιδιά, με νέους ανθρώπους. Νοιώθω την
ευθύνη να είμαι όσο μπορώ καλύτερος σ’ αυτό που κάνω. Κάθε μέρα, κάθε ώρα
μαθήματος είναι και μία καινούρια δοκιμασία. Σαφώς, πριν απ’ όλα με απασχολεί η
μετάδοση και κατανόηση του γνωστικού αντικειμένου που διδάσκω. Όμως αυτό είναι
το πιο εύκολο της υπόθεσης. Το δύσκολο που με απασχολεί καθημερινά είναι να
βρίσκω τον τρόπο να εμπνέω τους μαθητές στην προσπάθειά τους να ανακαλύπτουν
την αλήθεια, την αγάπη για τη γνώση μα κυρίως την αγάπη και τον σεβασμό για τον
εαυτό τους. Να αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει γύρω τους. Να αποκωδικοποιούν την
πραγματικότητα. Να οικοδομούν τη δική τους προσωπικότητα. Προσπαθώ να το μοιράζομαι
μαζί τους. Προσπαθώ να ανακαλύπτω κοντά τους τούς δρόμους που εξυψώνουν τον
άνθρωπο και τις όμορφες αξίες τις οποίες μπορεί να αναδείξει, πέρα και έξω από
τις όποιες άλλες μικροπρεπείς και εγωιστικές ανάγκες μου. Δύσκολα πράγματα…
Αγαπώ τη δουλειά μου γι’
αυτόν ακριβώς το λόγο. Γιατί με βοηθάει να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Φανταστείτε
δηλαδή πώς θα ήμουν αν είχα επιλέξει άλλο επάγγελμα! Μέσα από την καθημερινή
αλληλεπίδρασή μου με νέους ανθρώπους, κρίνομαι και δοκιμάζομαι με έναν
ιδιαίτερο και σκληρό πολλές φορές τρόπο. Για το πόσο ειλικρινής είμαι με τον
εαυτό μου και με τους άλλους, για το πόσο μικρούτσικος είμαι ή και το πόσο σημαντικός
μπορώ να γίνομαι καμιά φορά, και τόσα άλλα…
Αυτές τις μέρες η τοπική
κοινωνία της Αργυρούπολης και του Ελληνικού πενθεί για τον άδικο χαμό ενός
παιδιού. Ενός πλάσματος που έφυγε από τη ζωή τόσο άδικα την ώρα που βίωνε αυτό
που κάθε παιδί στον κόσμο επιθυμεί να κάνει. Να παίζει και να χαμογελά.
Ελεύθερο και ευτυχισμένο. Είναι τόσο άδικο… Κάπου διάβασα ότι δεν υπάρχει λέξη
ανάλογη με το ορφανός ή χήρος για να χαρακτηρίσει όσους πενθούν το θάνατο του
παιδιού τους. Φαίνεται πως οι άνθρωποι αρνήθηκαν, φοβήθηκαν να δημιουργήσουν μια τέτοια λέξη. Ίσως γιατί
είναι ο πιο σκληρός πόνος. Ίσως γιατί κατά βάθος σέβονται κάτι. Τι να πω; Η
έκφραση της συμπόνιας μου προς τους γονείς και όλους όσους γνώρισαν και
αγάπησαν το παιδάκι αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω.
Δυστυχώς δεν είναι το
μοναδικό παιδάκι που χάθηκε. Κάθε μέρα στη χώρα μας και σε ολόκληρο τον πλανήτη
πεθαίνουν παιδιά. Από ασθένειες, από πείνα, από πολέμους και από πολλές άλλες
αιτίες. Μερικές φορές δεν θέλω να μαθαίνω τέτοια νέα γιατί νοιώθω ενοχές που
ζω. Δεν ξέρω αν είναι σωστό που νοιώθω έτσι αλλά τι να κάνω; Τι μπορώ να κάνω; Έχω
βρει μια παρηγορητική και αισιόδοξη απάντηση σ’ αυτό. Όσο ζω να προσπαθώ να
γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Να κάνω κάτι καλύτερο. Δεν είναι και τόσο εύκολο είναι
η αλήθεια.
Πριν μερικά χρόνια, ο
θάνατος ενός δεκαπεντάχρονου από σφαίρα αστυνομικού όπλισε με πέτρες τα χέρια
των μαθητών, οι οποίοι με οργή έσπαγαν ό,τι έβρισκαν μπροστά τους. Είχαμε κάνει
πολλές συζητήσεις μέσα στην τάξη με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός. Προσπαθούσα
να σκεφτώ. Ένοιωθα την ανάγκη να προτείνω κάτι. Τα παιδιά αναζητούσαν
απαντήσεις, εξηγήσεις. Θυμάμαι ότι πολλές από τις αναζητήσεις μάς είχαν
οδηγήσει στο εξής περίπου συμπέρασμα. Να φτιάξουμε τον δικό μας πολιτισμό, τις
δικές μας αξίες. Να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας στις τηλεοράσεις και σε
ό,τι άλλο σερβίρεται στον καναπέ μας και εξυπηρετεί «ύποπτους» σκοπούς. Να
φτιάξουμε τις δικές μας τηλεοράσεις, τη δική μας ζωή.
Σήμερα, σε περίοδο σοβαρής
οικονομικής κρίσης, όπου πάρα πολλά παιδιά δεν έχουν φαγητό, ρούχα, βιβλία και
παιχνίδια, διάφορα μέσα μαζικής «ενημέρωσης» δαπανούν ατελείωτες ώρες και
χρήματα για να μας δείξουν το πόσο αρμονικά ταιριάζουν τα παπούτσια με την
τσάντα της άφωνης τραγουδίστριας στην πρόσφατη εμφάνισή της στους κοσμικούς
κύκλους της Αθήνας. Έναν τέτοιο δημοσιογράφο που υπηρετεί αυτού του είδους τον
πολιτισμό παρακολούθησα την Τετάρτη, μαζί με άλλους, να υπερ-ευαισθητοποιείται
απέναντι στο δήμαρχο Ελληνικού - Αργυρούπολης για την ευθύνη του σχετικά με το
θάνατο του δεκατριάχρονου αγοριού. Εικοσιπέντε μέσα ενημέρωσης και δεκάδες
δημοσιογράφοι κάλυψαν τη συνέντευξη τύπου του δημάρχου. Καθώς φαίνεται, κατά τη
γνώμη τους, είναι ο κύριος υπεύθυνος για την απώλεια αυτή. Φαίνεται πως όλα τα
υπόλοιπα, όπως κρατικοί μηχανισμοί, μνημόνια, νόμοι, υπουργοί, επιχειρηματίες
και λοιποί ευθύνονται λιγότερο. Φυσικά και έχω άποψη. Προς το παρόν όμως θα το
παίξω διακριτικός, αν και για κάποιους που με καταλαβαίνουν καλύτερα νομίζω ότι
είμαι απολύτως σαφής.
Στη μνήμη αυτού του
βλασταριού που χάθηκε σας προσκαλώ να αξιοποιήσουμε αυτή την απώλεια. Να
δώσουμε τους δικούς μας αγώνες για να γίνουμε καλύτεροι. Για να μπορούν όλα τα
παιδιά να έχουν βιβλία και παιχνίδια. Να κάνουμε τις δικές μας απεργίες πείνας
αν χρειαστεί για να μπορούν τα παιδιά μας να κολυμπούν ελεύθερα και με ασφάλεια
στα νερά των δικών τους θαλασσών.
Με σεβασμό
Ιορδάνης Σαράντος
Βιολόγος