Ο λαός μας βρίσκεται αντιμέτωπος με μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κρίση λόγω του κορονοϊού. Κρίση που φαίνεται ότι θα έχει δυσβάσταχτες και μακροχρόνιες συνέπειες.
Το πρώτο μας καθήκον είναι να προστατεύσουμε τη ζωή. Τη δική μας και όλων των συνανθρώπων μας χωρίς διακρίσεις!
Γιαυτό πρέπει να εφαρμόζουμε τις οδηγίες των ειδικών για την ατομική μας καθαριότητα, αλλά και της γειτονιάς μας και να μένουμε όσο μπορούμε περισσότερο στο σπίτι μας.
Αλλά και να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας, προς κάθε διπλανό μας, που δεν έχει κάτι που μπορούμε εμείς να του προσφέρουμε.
Ταυτόχρονα είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο, από το κράτος σε όλες τις βαθμίδες του, τη λήψη άμεσα όλων των αναγκαίων μέτρων, ώστε:
Να ενισχυθεί στο ύψος των αναγκών το δημόσιο σύστημα υγείας. Να αξιοποιηθεί και ο ιδιωτικός τομέας, ακόμη και με τη μορφή της επίταξης.
Να στηριχτούν ολόπλευρα οι εργαζόμενοι και οι αυτοαπασχολούμενοι ή μικροεπαγγελματίες σε όλους τους κλαδους, που λόγω των περιοριστικών μέτρων, χάνουν εν μέρει ή πλήρως το εισόδημα τους και ενδεχομένως την ίδια την εργασία ή την μικροεπιχείρησή τους.
Τα δύο παραπάνω ζητήματα είναι νομίζουμε τα πιο κρίσιμα γιατί έχουν να κάνουν με τη ζωή και την επιβίωση μεγάλου μέρους των λαϊκών στρωμάτων.
Άλλοι αρμοδιότεροι από εμάς έχουν διατυπώσει αναλυτικά τα αιτήματα για τα μέτρα που χρειάζεται να ληφθούν.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν αρκούν οι λίστες αιτημάτων, οι καλές προθέσεις, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης.
Αυτό που επιβάλλει η ανάγκη για ζωή και επιβίωσή του λαού πρέπει να γίνει άμεσα και εξω από κάθε είδους μεταμνημονιακές δεσμεύσεις και περιορισμούς του συστήματος.
Και επειδή γνωρίζουμε το χαρακτήρα όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και της πλειοψηφίας του πολιτικού συστήματος, το λόγο οφείλουν να πάρουν οι πολίτες μαζί με συλλογικότητες και οργανώσεις που κινούνται στη σωστή κατεύθυνση.
Όμως η τωρινή κρίση είναι μια ακόμη ευκαιρία για να συζητηθούν σοβαρά προβλήματα που αναδεικνύει και να βγουν συμπεράσματα.
Η πανδημία αυτή είναι μια φυσιολογική εξέλιξη; Γιατί έχουμε όλο και συχνότερα επιδημίες;
Ήμασταν ως χώρα θωρακισμένη; Πώς πρέπει με την τωρινή μας εμπειρία, να αξιολογήσουμε αυτά που προηγήθηκαν, όπως η υποβάθμιση του δημοσίου συστήματος υγείας και οι απόψεις ότι η αγορά μπορεί να ρυθμίζει τα πάντα;
Ποιες μπορεί να είναι οι πραγματικές συνέπειες στην οικονομία αλλά και στην δημοκρατία; Ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;
Πώς εκδηλώνεται και γιατί, η κοινωνική ευθύνη;
Δικαιολογημένα ανησυχούμε για τον κορονοϊό, τι κάνουμε όμως για τα εκατομμύρια των παιδιών που πεθαίνουν επειδή δεν έχουν ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, μια ασπιρίνη;
Δεν είμαστε οι ικανότεροι για να δώσουμε απαντήσεις και αποδεικτικά στοιχεία για όλα αυτά τα ερωτήματα.
Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι η πανδημία του κορονοϊού, το μεταναστευτικό - προσφυγικό, η κλιματική αλλαγή, είναι προβλήματα που δείχνουν τα όρια του συστήματος.
Ενός σύστηματος που υποτάσσει τα πάντα στην κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου, όπου ελάχιστοι ορίζουν την τύχη ολόκληρου του πλανήτη, που δολοφονεί τη φύση, τους ανθρώπους και τα ζώα.
Αν δεν μπορέσουμε να το αλλάξουμε θα μας καταπιεί όλους!
Ας κάνουμε ότι μπορουμε
προς αυτή την κατεύθυνση.
Ο καθένας
και η καθεμιά στο περιβάλλον του, στη
γειτονιά μας, στην πόλη μας, στο σύλλογο
πού συμμετέχουμε, στο χώρο της δουλειάς
ή της μόρφωσής μας.
Σε κάθε περίπτωση ας μην δίνουμε δύναμη στους κάθε είδους πολιτικάντηδες σε κεντρικό και τοπικό επίπεδο, που ενώ υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν αυτό το βάρβαρο σύστημα, κάθε φορά όπως και στη κρίση που τώρα περνάμε, θέλουν να εμφανίζονται ως οι σωτήρες μας.