Με πρόσφατη ανακοίνωσή τους ο Γιάννης Κωνσταντάτος και η "Ενωμένη Πόλη" μας κατηγορούν για κάτι που θα έπρεπε να διεκδικούν οι ίδιοι: τη δημιουργία σύγχρονου διαδημοτικού νεκροταφείου στο πρώην Αεροδρόμιο Ελληνικού.
Αντί όμως να υποστηρίξουν στη πράξη αυτό το αίτημα του δήμου μας, το οποίο έχουν υιοθετήσει και οι ίδιοι, όπως πχ στο ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου στις 17/6/2020, λένε τώρα ότι εν όψει του νέου Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) για το καθεστώς προστασίας του Υμηττού, ζήτησαν και πέτυχαν την επέκταση του υφιστάμενου κοιμητηρίου της Αργυρούπολης κατά 15%.
Αλλά αφού δεν επαρκούν οι τάφοι γιατί δεν προχωράει η δημοτική αρχή στην κατασκευή νέων, εντός των σημερινών ορίων των 22,5 στρ. του υπάρχοντος κοιμητηρίου, στο τμήμα που είναι διαθέσιμο για κάτι τέτοιο, αντί να επιδιώκει την επέκτασή του;
Γιατί δεν διεκδίκησε την παραχώρηση χώρων για διαδημοτικό κοιμητήριο, αλλά και για σταθμό διαχείρισης απορριμμάτων εντός του πρώην αεροδρομίου, όπως προβλέπεται απο το ν. 4062/12 και είχε κάθε λόγο να το κάνει;
Προφανώς ο κ. Λάτσης δεν επιθυμεί νεκροταφείο στην "επένδυσή" του, αγνοώντας και τις ανάγκες που θα προκύψουν από τη νέα πόλη των 25.000 κατοίκων.
Που όχι μόνο θα έπρεπε να προβλέψει αλλά και να συμπεριλάβει μονάδα αποτέφρωσης για όσους/ες κάνουν αυτή την επιλογή.
Καυχιέται ο κ. Κωνσταντάτος ότι με τους "αγώνες" του κέρδισε τη παραχώρηση 33 οικοπέδων στο δήμο, αλλά ουσιαστικά ο "επενδυτής" έδωσε ότι ήθελε αυτός να δώσει.
Ούτε σταθμό διαχείρισης για τα απορρίμματα, ούτε κοιμητήριο, που θα κάλυπταν πολύ σημαντικές και επείγουσες κοινωνικές ανάγκες.
Τι αγώνα έκανε ο δήμαρχος για αυτά;
Τίποτα!
Είναι γεγονός ότι οι δήμοι -και ο δήμος μας- έχουν ανάγκη από χώρους για την ικανοποίηση ποικίλων κοινωνικών αναγκών, μεταξύ αυτών και για κοιμητήρια.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να διεκδικούμε οι ανάγκες αυτές να ικανοποιούνται σε βάρος του Υμηττού, του βουνού. Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο όπου διαμορφώνεται το νέο ΠΔ για το καθεστώς προστασίας του, δυστυχώς προς το χειρότερο, λόγω οικιστικών, επιχειρηματικών, δημοτικών, εκκλησιαστικών και άλλων διεκδικήσεων/πιέσεων.
Ο Υμηττός είναι βουνό, δασική έκταση και όχι πάρκο και έτσι πρέπει να παραμείνει για τις επόμενες γενιές.
Πολίτες, κινήματα, δήμοι, κράτος, όλοι/όλες έχουμε καθήκον να το προστατεύσουμε από κάθε κίνδυνο, αντί "να βάζουμε το χεράκι μας" συμβάλλοντας στην υποβάθμισή του.